Sunday, 6 October 2013

कधी एकदा

कधी एकदा
अनंत अथांग आकाशाखाली
उत्तर दक्षिण गिरकी घेउन
वाहत भरारा म्हणाला वारा:
जीर्ण विचारांची, जीर्ण संकेतांची
वाहून नेऊन सुकली पाने
निर्मळ मोकळी करितो राने

तोच खळाळत, धुंद उसळत
नदी धावली आणि म्हणाली:
लोकमाता मी
लोकसेवेचे माझे हे व्रत
जाते मी वाहत आणि फुलवित
काठाकाठांनी
दोन्ही हातांनी
फुलांची, फळांची समृद्ध सृष्टी
स्पर्शात माझिया अमृतवृष्टी

तोच कडाडत, गर्जत गर्जत
वदली त्वेषात जळत विद्युत-
मूर्तिभंजक मी जागृत तमी
करून प्रहार
भेदिते अंधार
माझीच शक्ती
देतसे मुक्ती
जीर्ण आकारांस! जीर्ण प्रतिमांस!

बाजूस कोठे लपून होते
हिरव्या तृणात फूल इवले
उभे एकले!
वनपरीचे स्वप्नच जणू तिच्या नकळत मागे राहिले
आणि उमलले!
इंद्रधनुष्यच अथवा लाजरे
भूमीला स्फुरले!
रंगांच्या कोवळ्या जाहल्या पाकळ्या!

ऐकून नदीचे वायूचे शब्द
निश्चल निःशब्द फूल इवले
उभे राहिले!
तयास वाटले काही बोलावे
हृद्गत आपुले सांगावे
अधीर लाज-या अधरांमधून
फुटेना शब्द,
फूल इवले शांत निःशब्द!

तयाचे हृद्गत ऐकण्यासाठी
थांबला जरा खट्याळ वारा
थांबली बिजली, नदीही थांबली
आतुर दिशाही जाहल्या दाही!

थरथरल्या तोच पाकळ्या
साठविलेले सारे मनातले
उचंबळले
अनंत अथांग आकाशाखाली
गंधित मौनास इवल्या फुलाच्या
फुटला अंकूर कोवळ्या स्वराचा
सारे साठवून
सारे आठवून फूल म्हणाले
"उमलते मी........उमलते मी."

-मंगेश पाडगावकर

Thursday, 19 September 2013

Transformed...



An Agricultural Testament वाचायला घेतल्यावर न राहून फुकुओकांच्या ’एका काडातून क्रांती’ ची आठवण झाली. आणि त्यातला माझा सगळ्यात आवडता उतारा मी परत वाचायला घेतला…
मासानोबु फुकुओका ह्यांना अगदी तरूण वयात आलेल्या एका अनुभवाचं वर्णन या उता-यात दिलं आहे. त्या वेळी ते योकोहोमा कस्टम्स ब्युरोच्या प्लॅंट इन्स्पेक्शन डिव्हिजनमधे काम करत होते आणि त्याबरोबरच प्रयोगशाळेत अमेरिकन आणि जपानी संत्रावर्गातील झाडांची खोडे, फांद्या आणि फळे यांचा नाश घडवून आणणा-या राळेवर संशोधन करत होते. तो उतारा असा-

“एके रात्री भटकत-भटकत मी एका टेकडीवर पोचलो. समोर बंदर होते. मी थकून भागून गेलो होतो. अंगातील त्राणच संपल्यासारखे झाले होते. अखेरीस एका मोठ्या झाडाच्या बुंध्याला टेकून मी पेंगू लागलो. मी तसाच पहाटेपर्यंत पडून राहिलो. मला झोप लागली नव्हती आणि मी जागाही नव्हतो. मे महिन्याच्या १५ तारखेची ती सकाळ होती हे मला अजूनही आठवते. तशाच सुन्न अवस्थेत बंदर उजळत जाताना मी पहात होतो. मला सूर्य उगवताना दिसत होता आणि दिसत नव्हताही. वा-याचा झोत कड्याखालून उसळून वर येत होता आणि एकाएकी धुके पांगले. त्याच क्षणी एक सारस पक्षी कुठूनतरी आला, त्याने एक तीक्ष्ण आवाज केला आणि दूरवर उडून गेला. त्याच्या पंखांची फडफड मला ऐकू आली. एका क्षणात माझे सारे संशय, माझ्या मनातील गोंधळाचे उदास धुके अंतर्धान पावले. ज्या ज्या गोष्टींवर मी विसंबून होतो त्या सा-या वा-यावर उडून गेल्या. मला एकच गोष्ट कळली आहे असे मला वाटले. माझ्या तोंडातून आपोआप शब्द आले ’ह्या जगात काहीच नाही आहे……’ मला काहीही समजले नाही असे मला वाटले.

ज्या संकल्पनांना मी घट्ट धरून होतो त्या सर्व, खुद्द अस्तित्वाविषयीची माझी संकल्पनाही केवळ पोकळ क्लुप्ती होती हे मला दिसले. माझे मन हलके, स्वच्छ झाले. हर्षोन्मादाने मी नाचू लागलो. झाडावर लहान पक्षी करीत असलेली चिवचिव कानी पडत होती आणि दूर उगवत्या सूर्याच्या प्रकाशात लाटा चमकत होत्या. हिरवी, चमकदार पाने नाचत होती. हा खरा पृथ्वीवरचा स्वर्ग आहे असे मला वाटले. मला ग्रासून टाकलेल्या सगळ्या व्यथा स्वप्नांसारख्या, भ्रमासारख्या विरून गेल्या आणि ज्याला ’खराखुरा निसर्ग’ म्हणता येईल तो माझ्यासमोर प्रकट झाला….”

किती विलक्षण अनुभव असेल हा! I think this is what they call as ‘transformation’. Nothing of the old self remains…. A completely new being takes shape…. Like butterfly from caterpillar.
मला पण असा life changing अनुभव घ्यायचाय…. आणि बदलून जायचंय… आजपर्यंत मनावर गोळा झालेली भूतकाळाची ओझी, भविष्याची चिंता…. सगळं झुगारून देत मन स्वच्छ करायचंय…. पाण्यासारखं…. नितळ… आरसपानी… And I am sure some day it will happen to me… you know why? Because I am seeking it…

Saturday, 14 September 2013

Starry Starry Night.....



Starry, starry night
Paint your palette blue and gray
Look out on a summer's day
With eyes that know the darkness in my soul
Shadows on the hills
Sketch the trees and the daffodils
Catch the breeze and the winter chills
In colors on the snowy linen land

Now I understand
What you tried to say to me
How you suffered for your sanity
How you tried to set them free
They did not listen, They did not know how
Perhaps they'll listen now

Starry, starry night
Flaming flowers that brightly blaze
Swirling clouds in violet haze
Reflect in Vincent's eyes of china blue
Colors changing hue
Morning fields of amber grain
Weathered faces lined in pain
Are soothed beneath the artist's loving hand

For they could not love you
But still your love was true
And when no hope was left inside
On that starry, starry night
You took your life as lovers often do
But I could have told you Vincent
This world was never meant for one as
beautiful as you

Starry, starry night
Portraits hung in empty halls
Frame less heads on nameless walls
With eyes that watch the world and can't forget
Like the strangers that you've met
The ragged men in ragged clothes
The silver thorn of bloody rose
Lie crushed and broken on the virgin snow
Now I think I know
What you tried to say to me
How you suffered for your sanity
How you tried to set them free
They did not listen they're not listening still
Perhaps they never will

-Vincent, by Don McLean

---------------------------------------
P.S. I was just too happy to have a print of this legendary painting hanging in my living room. While I was eagerly sharing this picture I felt like listening to this song by Don McLean, and well... the lyrics made me little low....

Monday, 9 September 2013

बाप्पा मोरया

नेमेची गणपती बाप्पांचं आगमन झालेलं आहे. Whatsapp वर एकेक सुगरण मैत्रीणींनी केलेल्या मोदकांचे photos येताहेत. त्यांची कौतुकं चालू आहेत..... recipes share करणं चालू आहे (हो whatsapp वर!)

आणि नेहमीप्रमाणेच मी हिरमुसून बसली आहे.

आमच्या घरी गणपती बसत नाही. हे माझं फार लहानपणापासूनचं दु:ख आहे. आणि यावरून मी आई बाबांचं अजून सुद्धा डोकं खाते. आमचा गणपती family tree मधे कुठेतरी हरवला आहे. म्हणे गणपती मोठ्या मुलाकडे बसवण्याची पद्धत आहे. आणि माझे पणजोबा किंवा खापरपणजोबा बहूदा छोटे भाऊ असावेत. म्हणून आमचा गणपती कालौघात हरवला. अजूनही त्याचा माग ठरवला तर काढता येईल. पण ते घर किती अनोळखी असेल. मग तिथला गणपती तरी ओळखीचा, आपला, माझा कसा वाटणार?

घरी गणपती बसवावा म्हणून लहानपणी मी अनेकदा रडून गोंधळ घातलेला मला चांगला आठवतो. पण आई बाबांनी कधीही हो म्हटलं नाही. म्हणे असा मधेच आपल्या मनाला वाटेल तसा गणपती बसवायला सुरू करता येत नाही. पण मी असे अनेक लोक बघितलेत की ज्यांनी स्वतःहून परंपरा वगैरे नसताना गणपती आणायला सुरुवात केली. त्यातलीच एक माझी आत्या. नाशिकलाच राहणारी. मग गणपतीत मी अनघा आणि मितालीचा मुक्काम आत्याकडे असायचा. दादा म्हणजे माझा आतेभाऊ कमालीचा artist. मग त्याच्याबरोबर (खरं म्हणजे त्याच्या मधे मधे करत) आम्ही पण आरास करायला मदत करायचो. thermocol कापून दे, कागदंच चिटकव, चमकीच लाव, वायरच तोडून दे हे असं सगळं आम्ही अगदी उत्साहात करायचो. एकीकडे आत्याची स्वयंपाकाची गडबड असायची. पंचामृत, mix भाजी, उकडीचे मोदक असं सगळंच. गणपती बसवून नंतर घरी यायला नको वाटायचं. उदास उदास वाटायचं. मग आई बाबांशी भांडण... पण आपल्याकडे गणपती का नाही?????

जसा आत्याकडचा गणपती हा त्यातल्या त्यात solace होता तसंच आणखी एक गोष्टीमुळे हे दुःख विसरायला व्हायचं. ते म्हणजे आमच्या महात्मानगरचं गणपती मंदीर. महात्मा नगर हे एक अतिशय planned neighbourhood होतं. साधारण तीनेक square km चा area असेल. व्यवस्थीत काटकोनात रस्ते, आखीव रेखीव आयताकृती बंगले किंवा buildings साठी plots आणि बरोबर मध्यभागी खेळायला भलं मोठं ground. त्याच्याच बजूला गणपतीचं मंदीर आणि एक घसरगुंडी झोके सी-सॉ इ. असलेली बाग आणि त्याच्या बाजूला वाचनालय. आम्ही १९८७ ला रहायला गेलो तेव्हा हे सगळं नुकतंच वसत होतं. मी तेव्हा ३ वर्षाची होते. हळूहळू जसं महात्मानगर occupy व्हायला लागलं तसं माझ्या वयाची, माझ्याहून मोठी, छोटी अशी अनेक वयोगटांची लहान मुलं आमच्या आजूबाजूला राहायला आली.  आमचा सगळ्यांचा शाळेव्यतिरिक्तचा बहुतांश वेळ ground-बाग- मंदीर यापैकी एके ठिकाणी जायचा.

गणपतीच्या १० दिवसात हे मंदीर विशेष गजबजून जायचं. तशी एरवी पण तिथे भजन म्हणणा-या आजीबाईंची गर्दी असायची, अनेक आजोबा निवांत बसलेले असायचे, दर्शनाला आलेले लोक टेकलेले असायचे.
पण गणपतीत मंदीर दिव्याच्या झगमगाटानी उजळून जायचं. मोठ्यानी गाणी लावलेली असायची. सा-रे-ग-म-प म-प-ध-नी-सा, गणराज रंगी नाचतो नाचतो, ओमकार स्वरूपा, अशी चिक मोत्याची माळ... दर वर्षी हीच सगळी गाणी. आमच्या घरातून हे सगळं दिसायचं. त्या गाण्यांची, दिव्यांची सोबत वाटायची, सवयच होऊन जायची दहा दिवसात.

माहात्मा नगरमधली सगळी मोठी मुलं committees form करून कसल्या कसल्या स्पर्धा ठेवायची. चित्रकला, fancy dress, नाच, गाणी, हस्ताक्षर, पाककला अशा नाना स्पर्धा.या स्पर्धांचं आणि त्यातल्या बक्षिसांचं कोण अप्रूप. त्यात एक दिवस fun fair असायचं बागेत, म्हणजे सगळे महात्मा नगरमधे लोक वेगवेगळे stalls लावायचे. बायका खाण्याचे, मुलं खेळांचे, कोणी कसले कोणी कसले. त्यात सगळ्या महात्मानगरची चिट्टी पिट्टी अगदी उत्साहानी भाग घ्यायची. सातवीत असताना एकदा मी आणि मितूनी पण एक stall लावलेला. ’kill the rat' नावाच्या खेळाचा. खेळ असा होता- एका teapoy सारख्या table वर आम्ही badminton ची shuttlecocks ठेवायची ची रिकामी नळी आम्ही तिरकी धरणार. आमचा एक हात त्या नळीत असणार. त्या आतल्या हातात एक ping-pong चा ball. आणि ज्याला खेळ खेळायचा आहे त्याच्या हातात लाटणं घेऊन तो समोर उभा. मग आम्ही kill the rat- kill the rat म्हणत कधीही तो ball त्या नळीतून सोडणार आणि समोरच्यानी त्याला लाटण्यानी बरोबर नेम धरून मारायचं. खेळ खेळायचे २ रुपये आणि जिंकलं तर milky bar बक्षिस. हा खेळ वाचायला जरी सो्पा असला तरी खेळायला नाही हो! hardly कोणाला त्या ball ला बरोबर मारता आलं असेल. आम्हाला किती फायदा झाला त्या दिवशी!!

गणपतीचे १० दिवस कसे जायचे कळायचं पण नाही. अनंत चतूर्दशी नंतर मंदीर पण सूनं सूनं वाटायचं. माझं काय म्हणणं असायचं की तुम्ही भले गणपती विसर्जन करून या पण मंदिरात ती गाणी तर चालू ठेवा! म्हणजे मग जरा तरी बरं वाटेल. पण तेव्हा ३-४ फूट उंची असलेल्या अस्मादिकांचे ऐकतो कोण?

दरवर्षी गणपती आले की हटकून महात्मानगरची आठवण येते आणि nostalgic व्हायला होतं.

पण पुण्यात पण गणपतीची कमी मजा नसते. ब-याच जणांना गणपतीचं इथलं जे प्रस्थ आहे त्याचा राग येतो. पण मला मात्र हे वातावरण जाम आवडतं. जशी दिवाळी ’in-air' असते तसे पुण्यात गणपती ’in-air' असतात. देखावे उभारणं, मग ते बघायसाठी लोकांची झुंबड, मोठ्यांदा लावलेली गाणी, traffic चा सावळा गोंधळ... सगळंच अवघड. आणि या सगळ्याचा crescendo म्हणजे विसर्जनाची मिरवणूक. कोणी काही म्हणो, ही मिरवणूक (त्यात द्दारू पिऊन नाचणारं public सोडल्यास) आणि त्यातले ढोल पथकांचे performances हा माझा अत्यंत आवडता प्रकार आहे. दर वर्षी न चुकता कोणा ना कोणाला पकडून मिरवणूक बघायला घेऊन जायचं बरोबर.

पण अर्थातच हे घरच्या गणपतीला compensation असूच शकत नाही. घरी गणपती बसण्याची मजाच वेगळी आहे. १० दिवस बाप्पाची कशी सोबत होऊन जाते. आणि मग विसर्जनानंतर ती जागा रिकामी रिकामी वाटत राहते. मग वाट पाहणं सुरू होतं पुढच्या वर्षीच्या गणेश चतूर्थीची....

Sunday, 1 September 2013

M.C. Escher's work at NGA (DC)



M. C. Escher is a Dutch Graphic Artist. I don’t know how to describe his work so I will just put a picture below for the readers to understand. They are basically graphics in form of lithographs, wood cuts, wood engravings and marble or wood carvings.

Reptiles 1943 Lithograph


 
Display of Escher's Work at NGA

I first saw his work at my family friend's house. There was a book that illustrated his work. I was just dumbfounded seeing that. The way Escher plays with 3 dimensions, way he twists axes, planes, way he alters virtual reality and way he fools an eye’s perception is incredible. 

When it was final that I will be visiting US, I tried to find if there were any galleries that displayed Escher’s work. National Gallery of Art in Washington DC had some of his work. I was anyway going  to visit a friend in DC. So it worked well. However when I actually reached NGA, I learned that Escher’s work is not available for a regular display. If you want to see his work you have to take a prior appointment. Though I first time could not get the appointment luckily I got a chance to visit DC again just after a few weeks. And this time I could catch hold of the person who was in charge for appointments. He confirmed appointment for the next day and asked me to mail him the works that I wanted to see. After browsing NGA website I sent him a list of about 23 works.

I was so so excited! I was seeing hand drawn lithographs. These very lines were drawn by Escher himself. All the lithographs had his signature in the bottom left corner. Some of his most famous works were right in front of my eyes. I could not have enough of looking at those graphics. Objects transforming from 2D to 3D, from 3D back to 2D, one shape emerging out of other, its perfect and complex geometry. His lines command your eyes in such a way that they will have to travel exactly as he wants them to. Those lines construct such marvelous illusion that they almost cheat reality. And yet, they are very very real, right in front of your eyes…

What I love about his work is its originality…. It’s something totally out of world… created with just two tools… mind and pencil.. that’s it….If you see his works like Reptiles, Magic Mirror, Encounter, Metamorphosis, Day & Night, Bond of Union, Drawing Hands you will know what I am talking about…

Any architect if sees his work will instantly feel a connect … there is something in his graphics that has a reflection of architecture…  and he was indeed a student of architecture but didn’t complete it. When I was looking at his wiki page I learned that he made very poor grades in schools… a classic example of how little justice our education systems end up doing to ones abilities…

Two years ago I fell in love with this artist’s work and now I was seeing in front of my eyes some of the most precious and most beautiful pieces of his art…lucky me!!

Wishlist for the USA trip



For last 3 months I have been traveling. I have been wanting to write about few experiences that I really really cherished. I got a chance to see some real masterpieces of arts and architecture. These works are so great that you just feel like surrendering yourself in front of them. The analogy that comes to my mind is they are like frozen poetries. Like what they say in ecology ‘whole is greater than the sum of it’s parts’, a poem is much more than the words it uses... much else… much divine…. Like for example Tagore’s poems, or Khalil Jibran’s, Ba Bha Borkar’s  poems… or to take a completely opposite example Arun Kolhatkar’s poems. They are such an intense experience, completely out of world… So likewise these works are much more that their elements like lines, colours, shapes etc.


Before going to US, I had a wishlist of seeing 5 things-


1) M.C. Escher’s work at National Gallery of Art DC

2) Starry Night by Vincent Van Gogh at Museum of Modern Art NY

3) Falling Water- a house built by Architect Frank Loyd Wright in Pennsylvania

4) Niagara Falls

5) Grand Canyon


I could make it to first four. Grand Canyon is still remaining. But what the hell… I do have a visa for 10 years :)
Seeing these works has been such intense experience that it will be a crime if I don't blog about it. Needless to say... string of blog posts will follow as I pen them down one by one... so stay tuned  ;)

Friday, 23 August 2013

So…. What do you do?



तू काय करतेस?? किंवा what do you do? हा प्रश्न म्हणजे माझी एक अत्यंत दुखरी नस आहे.
हा प्रश्न ऐकला की मला धडकी भरते. कारण त्याच्यापुढे जे काही conversation होतं त्या दिव्यातून जाण्यापेक्षा मला धरणीमातेनी पोटात घेतलेलं बरं असं मला वाटतं. 

माझं शिक्षण B. Arch. M. Tech. (Environmental Planning)

आता B. Arch. याचा अर्थ Bachlor of Architecture असा जरी असला तरी B. Arch. असलेला माणूस म्हणजे Architect असतो असा त्याचा अर्थ मुळीच नाही. याला कारण आहे. B. Arch. हा ५ वर्षांचा course आहे. आणि यात architecture च्या विविध अंगांची केवळ तोंडओळख होते.

Architecture ला असताना आमचे एक सर नेहमी म्हणायचे 10% of architecture education is given in college. Rest 90% starts on site after you get into profession. त्यामुळे ज्याच्याकडे architecture ची degree आहे असं कोणीही कदाचित कागदावर उत्तम built scapes design करत असतील पण म्हणून ते architects मुळीच होत नाहीत. नुसत्या designing शिवाय architect ला site वर कामं करून घेणं हे ही जमायला हवं, शिवाय इतर building services बद्दल knowledge हवं, civil engineers बरोबर coordinate करता यायला हवं अशा अनेक गोष्टी आहेत. त्यामुळे B. Arch ची degree म्हणजे माणूस architect हे हास्यास्पद आहे. शिवाय उत्तम built scape design करायसाठी खरोखर फार वरच्या दर्जाची creativity लागते. जी खूप थोड्या लोकांमधे असते. आणि असली तरी या profession मधे इतर इतके constraints असतात उदा. Land availability, budget, building services (fire safety, plumbing, air conditioning etc.) , FSI की built scape मधे artistic expression ला hardly काही वाव राहतो. . 

Besides architecture चा course इतका flexible आहे की त्यानंतर अनेक प्रकारच्या post graduation ला shift होणं सहज शक्य असतं. उदा. Product design, furniture design, construction management, videology, photography, visual media, graphic design, urban planning, urban design, landscape design, environmental architecture आणि of course मी जे केलं ते म्हणजे policy planning & analysis. इतरही अनेक branches असतील ज्या मला माहीत नाहीत. (आमच्या college मधे तर ‘digital architecture’ असाही course सुरू झालाय. Now I fail to understand how architecture can be digital!!! असो. ) त्यामुळे बरेचसे architecture students B. Arch. नंतर field change करतात. 

तर मुद्दा असा आहे, की मी architect नाही कारण मी practicing architect नाही. म्हणून मी सांगायचं टाळते की मी B. Arch. आहे. 

उरता उरलं M. Tech. आता आम्हा planning वाल्या लोकांना ही ‘technology’ ची degree का द्यावी हा एक मोठा प्रश्न आहे. आम्ही जे करतो (मुळात आम्ही काय करतो हाही एक प्रश्नच आहे) त्याचा आणि ’technology’ चा सुतराम संबंध नाही. 

M. Tech. ऐकलं की लोकांना वाटतं की आम्ही sewage treatment plants design करतो, कोणाला वाटतं आम्ही solar power plants design करतो. मुळात planning म्हणजे एखादं project करण्यासाठी त्या आधी जो काही अभ्यास लागतो किंवा त्या project चा परिणाम काय झालाय हे तपासायला जो अभ्यास लागतो जो की काही crucial निर्णय (मुख्यतः policies संदर्भात) घेण्यासाठी महत्वाचा असतो तो अभ्यास. यात मुख्यतः social आणि financial feasibility studies हा भाग येतो. आता MBAs finance आणि planners मधे नक्की काय फरक आहे हे मला माहित नाही पण माझा असा समज आहे की MBA हे खूप profit oriented तर planning शक्यतो society च्या हिताच्या दृष्टीनी काय optimum आहे असा focus मधे जरा फरक असावा. पण I am not sure. मग यात अनेक streams आहेत उदा. Urban planning, regional planning, rural planning, infrastructure planning, transport planning, housing planning इ. इ. आणि अर्थातच मी जे केलं ते म्हणजे environmental planning. Environmental planning म्हणजे एखाद्या project चे पर्यावरणार वर काय परिणाम होतील आणि ते कमी कसे करायचे याचा अभ्यास. यात मुख्यतः वेगवेगळ्या experts ना एकत्र coordinate करून परिणामांचं एकसंध चित्र तयार करणं आणि त्यानुसार project मधे बदल किंवा उपाय सुचवणं हे EP वाल्यांचं काम. कारण पर्यावरणाच्या एखाद्या aspect वर जरी काम करायचं असेल तरी त्यात अनेक पातळ्यांवर काम करायला लागतं. त्यात लोकसहभाग लागतो. उदा. एखाद्या project मुळे समजा flora fauna वर परिणाम होणार असेल तर तो कमी करण्यासाठी काय करता येईल, त्यात गावपातळीवर काय प्रयत्न करायला लागतील, लोकांचा काय role असेल, एखादी वेगळी authority project structure मधे propose करायला लागेल का अशा बारा भानगडी. आणि शिवाय project प्रमाणे approach बदलणार. थोडक्यात ‘planners’ म्हणजे हे हे काम करतात असा एक ठराविक साचा नाही. प्रत्येक कामासाठी नवीन काही शिकावं लागतं.

आता आपण या blog post च्या मुख्य मुद्द्या कडे वळूयात. 
 
So….. what do you do??

नवीन भेटलेले लोक हमखास हा प्रश्न विचारतात.
याचं उत्तर मलाच धड माहित नसताना मी समोरच्याला काय कपाळ उत्तर देणार?
मग मी सांगते की मी environmental planning च्या field मधे आहे. आता इतकं ऐकून समोरच्यानी गप्प बसावं ना? पण नाही! “नाही पण म्हणजे तुमची background काय?”. मी मनातल्या मनात म्हणत असते “अहो मी सांगूनही तुम्हाला फारसं कळणार नाहीये….” पण समोरचा माणूस उत्तराच्या प्रतिक्षेत असतो. आपल्या चेहे-याकडेच बघत असतो मग उत्तर देणं भागच असतं. मग मी सांगते मी architecture केलं आणि मग environmental planning मधे M Tech केलं. 

आणि…… हाच असा तो एक अत्यंत धोकादायक क्षण असतो. कारण पुढचं संभाषण हे समोरच्यानी यातलं काय काय ऐकलंय आणि त्याला नक्की काय काय समजलंय यावर असतं.

काही जण फक्त मी architecture केलंय इतकंच ऐकतात आणि समज करून घेतात की मी buildings बांधते. आणि मग त्यांच्या प्रश्नांची किंवा सल्ल्यांची सरबत्ती सुरू होते. उदाहरणादाखल काही नमूने…
“आम्ही आत्ताच flat book केलाय. कोणत्या tiles वापराव्यात?”
“सध्या कडाप्प्याचा भाव काय आहे गं बाजारात? आमचा ओटा दुरुस्त करून घ्यायचा आहे”
“आम्हाला एक farm house बांधायचं आहे गावाकडे. तु बांधशील का?”
“आमची बाग जरा छान design करून दे ना”
“ते सध्या green buildings चं जोरात आहे बरं का. तुला माहिती आहे का त्यातली काही?”
“gulf countries मधे जा तू. तिथे सध्या architecture ला खूप scope आहे”
“आमच्या घराचं interior करून देशील का?”
“अरे वा म्हणजे आम्ही आता घर बांधायला तुलाच बोलावणार…. घरचा architect असला म्हणजे कसं बरं असतं ना” (का!!!)

काही जण environment आणि architecture ऐकतात. आणि मग विचारतात…
“म्हणजे तू बांबूची घरं बांधतेस का?”
“अगं अमक्या अमक्यांना एक घर बांधायचं आहे त्यांना जरा eco friendly सल्ला दे ना” (सल्ला eco friendly कसा असू शकतो?)”
“आमच्या घराचं rain water harvesting करून दे ना”
कोणी कुठून दहा हजार किलोमीटरवरून फोन करून विचारतात “अगं आम्ही घर बांधतोय, किंवा अमुक अमुक काहीतरी  बांधतोय तर ते eco friendly कसं करू?”
Eco friendly architecture ची जुजबी माहिती असणं वेगळं आणि त्याची practice करणं वेगळं. मुळात एखाद्दी building eco friendly करणं is a very specialized field. त्यात water management, energy management असे अनेक specialized मुद्दे असतात. आणि त्यासाठी दहा हजार किमी हे अंतर अंमळ जास्त आहे.

काही जण नुसतंच environment ऐकतात. आता environment हा शब्दच असा काही आहे… it’s all encompassing… आम्हाला environmental economics शिकवणा-या एका prof नी environment ची व्याख्या समजावताना फळ्यावर एक गोल काढला. म्हणे ही पृथ्वी आहे. मग त्यांनी त्याभोवती वातावरणाचा थर काढला. आणि म्हणाले या २ गोलांमधे मिळून ज्या काही गोष्टी बसतात त्या आणि त्यांचा परस्पर संबंध म्हणजे environment!!

असो. तर environment ऐकलेल्या काही लोकांना वाटतं की मी झाडे लावा झाडे जगवा करणारी आहे.
काहींना वाटतं मी industrial plants मधे pollution control करायची consultancy देते
काहींना वाटतं मी solar power plants design करते
काहींना वाटतं मी eco friendly sewage treatment चं काम करते
काहींना वाटतं मी green buildings certification चं काम करते
पुष्कळ लोकांना environmental planning हे ऐकूनच इतकं भारी वाटतं की ते एकदम खूषच होतात आणि मग मी नक्की काय करते ते विचारावसं वाटत नाही. असे लोक परवडले.

लोकांनी ही अशी मुक्ताफळं उधळली की अक्षरशः depression येतं. की आपल्याला लोक विचारतात ते काहीही कसं येत नाही??  I must be so dumb!!

आणि मुळात ह्या प्रश्नाला एकदा उत्तर देऊन सुटका नसते. मी free lance काम करते. आणि मला जे आवडेल ते काम करते. एका कामाचा दुसर्या कामाशी सुतराम संबंध नसतो. त्यामुळे सध्या मी हे हे काम करतेय असं सांगणंच सोयीस्कर असतं. पण तेच लोक परत काही महिन्यांनी भेटल्यावर मग सध्या काय चाललंय असं विचारतात. आणि उत्तर भलतंच निघालं की विचारतात पण तू तर ते वेगळंच काहीतरी करत होतीस ना??

गेल्या वर्षी माझ्याकडे निदान एक सोपं उत्तर होतं द्यायला, मी एका प्रयास नावाच्या NGO मधे policy analysis चं काम करते. आणि म्हणजे काय करते ते पण मी २ वाक्यात सांगू शकत होते. आणि लोकांना ते कळत होतं. पण आता ते काम पण संपलंय. आणि परत जुनाच पेच उभा राहीलाय. आता काय सांगायचं??

So… what do you do??
Umn…. Well….