मुक्ती

अजून स्पंदत राहतोस

प्रत्येक नसेतून

प्रत्येक पेशीतून

खूप प्रयत्न केला

डोळ्यात साठवून घेतलेल्या तुला

स्वतःपासून वेगळं काढण्याचा

हो,

केला, अनेकदा

पण प्रत्येक वेळी

तुझ्याबरोबर माझी पण लक्तरं जायला निघायची 
अश्रूंचे पाट वाहत

तुझ्या श्वासात अडकलेला

माझा श्वास पण

सोडून जायला बघायचा मला

शेवटी वेचला तुझा कण आणि कण

आणि घेतला सामावून पुन्हा स्वतःत

म्हटलं राहू देत

नाही जमायचं 

मग सवय करून घेतली

माझ्यातले तुझे ठोके ऐकायची

माझ्या ठोक्यांच्या अलिकडे पलिकडे

तुला माहितीये? 

असं म्हणतात

श्वासाच्या कूर्म नाडीला धरून

अलगद खाली गेलं

अगदी तिच्या तळाशी

की श्वासाची गाठ सोडवता येते

आणि मग

अलगद सोडता येतो

हा शरीराचा पिंजरा

जो नको नको म्हणत असतानाही

अनेक स्पर्श, अनेक गंध, श्वास

अशा पेशीभर आठवणी

फक्त साठवत राहतो

हावरटासारखा

मला पण आपल्या नात्याच्या त्या कूर्मेपर्यंत पोहोचायचंय

आणि मग

अलगद वेगळा काढायचाय तुझा श्वास

आणि मोकळं व्हायचंय

कायमचं.....

-अमृता

Quiet...

How I love this time of night. It is just mine.
And how I love to work at this time when I am on my own... when there is no hurry, no pressure, no one dancing on my head for completing work. It is at such times that the true flavour of my work shows up... And at such times I love myself for working so dedicatedly. All the doubts about how my career will take shape, will I reach any significant height... all such questions just dissolve... what remains is a shear joy of work....

सल

आज परत तिची पोस्ट वाचली.

मी तिला ओळखत  नाही. पण तिनी काढलेली चित्र आणि तिच्या फेसबुकच्या पोस्ट वाचून का कोण जाणे तिला अ‍ॅड करावंसं वाटलं.

पुन्हा एकदा त्याच भळभळत्या जखमेविषयीची पोस्ट. तोच सल. इतका काळ लोटला तरी मनात ताजा असणारा.

का सोडून गेला असेल तो तिला? किंवा का वेगळे रस्ते निवडले असतील दोघांनी? तिला जशी त्याची आठवण येते तितकीच उत्कटतेनी त्याला येत असेल तिची आठवण? असे अनेक प्रश्न डोक्यात येत राहतात.

ब-याचदा तिच्या पोस्ट्स खूप जास्त पर्सनल असतात. पहिल्या पहिल्यांदा वाचून असं वाटलं की इतक्या नाजूक आणि हळव्या गोष्टी फेसबुकवर का टाकाव्यात? पण मग मलाच कळलं की मला त्या वाचून कुठेतरी स्वतःला मोकळं वाटत होतं. रिलेट होत होतं. असं अनेक जणांना होत असणार.

पण आज मी जेव्हा तिनी लिहिलेलं वाचते तेव्हा ते ज्या मला आपलं वाटतं, जवळचं वाटतं, त्या माझ्यापासून आता मीच दूर गेलीये. म्हणजे मला ते खूप जवळचं वाटतं पण त्या वाटण्यापासून मी मात्र लांब असते. लांबूनच त्या वाटण्याकडे बघत असते.

एके काळी मी पण अशी आकंठ प्रेमात बुडाले होते. मला त्याच्याशिवाय जगताच येणार नाही असं मला वाटत होतं. तसं मीच ठरवून पण टाकलं होतं. पण असं झालं नाही. जसा जसा काळ लोटला तसं मला समजत गेलं की सगळेच जण स्वतःच्या टर्म्स सांभाळतंच जगत असतात. अगदी प्रत्येक जण स्वतःच्या टर्म्स आधी पुढे ठेवतो. मग मी पण ठरवलं की मी पण माझ्या टर्म्स वरच खेळणार.

म्हणजे माझ्यासाठी प्रेम हे कधी काळी खूप उत्कट, भव्य दिव्य उदात्त असं काहीतरी होतं. मग नंतर कळत गेलं की सगळा पुष्कळदा व्यवहारच असतो. मग या व्यवहारी जगाची रीत समजून घेता घेता माझ्या पण भावनांची धार हळू हळू बोथट होत गेली. म्हणजे एखादा गुन्हेगार कसा विचार करत असेल हे शोधत जाताना स्वतःचं डोकं नको असतानाही तसंच काहीसं चालायला लागलं तर कसं वाटेल? तसं काहीसं. मी इतकी बदलले की मी आज स्वतःलाच अनोळखी वाटते. कधी कधी तर स्वतःचीच भीती पण वाटते. असं वाटतं तो भाबडेपणा यावा परत. पण काळाचं चक्र असं पाहिजे तसा फिरवता थोडंच येतं?

आहे ते स्वीकारावंच लागतं.

आणि माझ्या बाबतीत तर उलटंच झालं. म्हणजे झालं ते खरोखर चांगलं झालं. पण त्यामुळे आता मला स्वतःच्या निवडीवर पण तितकासा भरोसा राहिला नाही. So I am least bothered now. आणि मी एवढंच ठरवलंय की मी कोणालाच इतकं महत्वाचं नाही होऊ देणार माझ्यासाठी की तो नसला तर मी कोसळून पडीन.

दरी

नकाच पडू माझ्या भानगडीत

चालू देत माझं आपलं

वेगळंच काहीतरी, भलतंच काहीतरी

तुम्हाला नाहीच कळणार

माझा आवाज तुमच्यापर्यंत नाहीच पोहोचणार

कारण आपल्यामधे एक दरी आहे

हां म्हणजे नातं आहेच, कचकड्याचं

तो डीएने पण आहे, ते जीन्स पण

पण या सगळ्याला व्यापून उरणारी

एक भली थोरली दरी आहे आपल्यात

या दरीत ते शेतकरी आहेत

ज्यांच्या विषयी तुम्हाला जराही कणव नाही

कारण ते टॅक्स भरत नाहीत

’ती लोकं’ आहेत फॅंड्रीमधली

ज्यांची तुम्हाला किळस वाटते

ती आदिवासी लोकं पण आहेत

विकासाच्या मार्गातले धोंडे बनलेली

आणि ती विस्थापित लोकं पण

ती नाही का सिग्नल्स वर दिसतात

त्यांचे घाणेरडे हात आपल्याला, आपल्या गाडीला लावत भीक मागतात

असं सगळं तुम्ही नाकारलेलं वास्तव या दरीत साचलंय

नदीत वाहून आलेल्या गाळासारखं

दिवसागणिक थरावर थर साचताहेत

घट्ट होत जाताहेत

भीतीदायक आहे सगळं

प्रलय येऊन पुनश्च सृजनाची सुरुवात असलेला

पिंपळाच्या पानावरचा तो बाळकृष्ण दिसेपर्यंत तरी

हे असंच चालणार

हा असाच अंधार असणार

गिळायला बघणारा

नकाच येऊ तुम्ही इथे

तुमचं चालू देत

हिंजेवाडी, मगरपट्टा, खराडी

ट्रॅफिक

पाचगणी की गोवा

टकीला की ओल्ड मॉंक

चिकन साटे की चिकन फलाणा

मी येते ना तुमच्याबरोबर

छान तयार होऊन

’व्यवस्थित’ कपडे घालून

माझा नेहमीचा मुखवटा घालून

डिनरला

मंगळागौरीची रांगोळी काढायला

साखरपुड्याला गणेशवंदना म्हणायला

गौरी जेवणाला

सगळ्याला

पण मनानी मात्र मी त्या दरीतच असते

नाही जमत मला तुमच्यासारखं

ते वास्तव नाकारत जगायला

-अमृता